Gruble's Corner

Het Tronktoernooi 2014 zit er weer op, de bikkels van de Paardeweide staan weer op stal. Kijk voor een verslag van het toernooi op vvozc.nl.

Ook dit jaar was het weer een prachtig toernooi met leuke wedstrijden, kortom, zeker voor een fotograaf, het mooiste toernooi van Ommen.
Maar wat wil je ook met zulke uiteenlopende acteurs en zo’n entourage. Alleen al die bomen en al dat relaxte, maar zeer geïnteresseerde volk op de achtergrond.

Nick Hekman, master of the no look pass.

Het grappige is dat, wanneer ik de foto’s van zo’n dag aan het bewerken ben niet alleen de hele dag weer aan me voorbijtrekt, maar ook dat ik soms details opmerk die ik tijdens het fotograferen niet eens altijd zie.
Om maar een voorbeeld te noemen, pas op de foto’s kom ik er achter dat het fenomeen van de “no-look” pass als een epidemie om zich heen grijpt. Er liepen er een paar rond die ik ervan verdenk dat ze binnen niet al te lange tijd niet eens meer een bal normaal kunnen plaatsen.

De enige uitzondering hierop is Danny V. Die doet het al jaren zo zonder enige bijbedoeling, die kan gewoon niet anders.

Danny Volkerink in actie voordat z;n schouder weer begon op te spelen.

Iets anders wat na het bekijken van de foto’s pas echt goed duidelijk wordt, is wat de pingeldozen en wat de bulldozers zijn. In de eerste categorie horen topfitte aanvallers als Chris Dijk, Wilmer Makkinga, good old Jan Merjenburgh en die kanjer van OVC (sorry, ben de naam even kwijt), maar ook Scheenkloten en Ott’n hebben nog steeds hun verrassende momenten.

Pingeldoos Jan Merjenburgh, koning van de schwalbe, in duel met Harry Wassens.

Martin Ningbers, the one and only.

Over naar de bulldozers. Bulldozer pur sang is natuurlijk heer Ningbers. OK, Tibben kan er ook wat van, maar die is over het algemeen wat zakelijker en doseert net iets beter. Maar de amusementswaarde van Ningbers is gewoon groter, omdat er zo nu en dan, door z’n tomeloze inzet en enthousiasme, ook nog wel eens wat mis gaat.

Wat minder spectaculair, maar evenzogoed bewonderenswaardig, zijn die spelers die soms een tegenstander treffen die net een maatje te groot is en die desondanks, soms tegen beter weten in, blijven knokken met alles wat ze hebben. Mooie voorbeelden hiervan zijn Rick Tichelaar en David Beij.

Knokken met alles wat je nog in je hebt….

Maar deze (volgens mij een Hogenkamp) deed ook enorm z’n best.

En nu we het toch over David Beij hebben, hij was wat mij betreft ook dit jaar weer met grote afstand de meest fotogenieke deelnemer.

Tot slot het publiek. Dat krijg je op zo’dag in alle soorten en maten. Zo zijn er die beslist niet op de foto willen en de fotograaf dus de hele dag in de gaten houden. Het is af en toe net “cowboytje”spelen. Meestal win ik, zoals hier bij Jan (De Buik) Boshuizen.

Of hier, nu is Herman Blikman de klos.

Daarnaast zijn er altijd van die situaties waarbij je je, turend door de lens, afvraagt wat iemand verderop in vredesnaam aan het doen is. Frank Jansen bijvoorbeeld. Iemand enig idee….?